Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

μονόπλευρος έρωτας



Τον αγαπούσε… γιατί και πώς, μην ρωτάτε. Ξέρει ποτέ κανείς το λόγο; Το ένοιωσε απ’ την πρώτη στιγμή όταν συναντήθηκαν τυχαία στο γραφείο, κι όταν τα λόγια του χτύπησαν τις πιο κρυμμένες χορδές του είναι της. Ναι, τα λόγια του… μόνο τα λόγια του… τον είχε ερωτευτεί από τα λόγια.

Ποιος ξέρει τι απ’ όλ’ αυτά ήταν αλήθεια και τι ψέμα; Ποιος νοιαζόταν; Ποιος άλλος μπορούσε να την κάνει ν’ αναριγά από θλίψη, από οίστρο, από ηδονή όσο αυτός; Τον αγάπησε απ’ την πρώτη στιγμή. Σα να της είχε κάνει μάγια. Του δόθηκε στην αρχή διστακτικά, αθώα. Αργότερα έγινε το αντικείμενο του πόθου του. Τον έλεγε γαμήκουλα κι έχυνε στην αγκαλιά του.

Αυτός δεν έγινε ποτέ δικός της. Δεν ήθελε, δεν μπορούσε. Ούτε αν εκείνος την αγάπησε ποτέ ή αν ήταν η μαριονέτα του. Δεν ήταν κι αυτή καμιά του πεταμού, μην φανταστείτε. Εντάξει, δεν ήταν όμορφη σαν τις άλλες κούκλες που έβλεπε γύρω της. Ήταν λεπτή, μικροκαμωμένη χωρίς το κλασσικό θηλυκό σώμα. Κι έκανε το μοιραίο λάθος κι είπε απ’ την αρχή το «σ’ αγαπώ».

Ήταν κι εκείνο το άλλο: ήταν κι οι δύο δεσμευμένοι με υποχρεώσεις και κανείς δεν έδειχνε διατεθειμένος να αλλάξει η ζωή του δρομολόγιο. Εκείνος το είχε πει αυτό απ’ την αρχή –όπως ό,τι κι αν είχε στην καρδιά και στο μυαλό του. Εκείνη πάλι δεν άνοιξε τα χαρτιά της αμέσως.

Του έκανε δώρα, τον καλούσε να βγουν έξω κι όταν αυτός προφασιζόταν πως τα έφερνε δύσκολα, αυτή πλήρωνε τους λογαριασμούς, ακόμα και στις καφετέριες. Τον πήρε να πάνε ένα ταξίδι, να χαρούν τον έρωτα τους, έστω και για λίγες μέρες. Το καλοκαίρι τον πήρε διακοπές στην Χαλκιδική και πλήρωνε τα πάντα. Κι αυτός έπαιζε στα σίγουρα. Ποτέ δεν της είπε Σ’ Αγαπώ. Υπεκφυγή; Πιθανότατα.

Αυτό που δεν κατανόησε ποτέ της ήταν το νόημα όλων εκείνων των εκμυστηρεύσεων και των ξεσπασμάτων ενός έρωτα, που ξεμέθυστος φάνταζε σαν γραφειοκρατικό χαρτί στα χέρια αρχάριου δημόσιου υπαλλήλου… Όλα της θύμιζαν διπλοματικές δηλώσεις.

Κι αυτή –όσο κι αν κυλούσε ο χρόνος μες απ’ τα χέρια της- τον αγαπούσε ακόμη. Όσο για ‘κείνον; Είχε από καιρό αρχίσει να της μιλά για φιλία… Ήθελε όλα να μείνουν αόριστα, στα λόγια. Δεν έβαζε όμως ποτέ την τελεία. Κι όλο την έπαιζε στα δάχτυλά του… Ως πού έφταναν άραγε τα όρια του έρωτά της;

Κάποια στιγμή τον πίεσε, κι εκείνος της είπε πως ήθελε να μείνουνε μαζί. Της ζήτησε όμως να εγκαταλείψει το παιδί της. Φτηνή δικαιολογία – σκέφτηκε – και δώσαν ένα τέλος σ’ αυτή τη σχέση! Αυτός ανακουφίστηκε απ’ τον χωρισμό τους. Αυτή ήξερε πως δεν θα τον ξεχνούσε ποτέ της. Κι έγραφε κάθε νύχτα στο ημερολόγιο της…