δεν θυμάμαι πια, πέρασαν χρόνια που ‘χω να σε δω,
Άμστερνταμ, καλοκαίρι κάποιου χρόνου,
Παλιό ξύλινο πάτωμα, χαλιά απλωμένα
Το μαρμάρινο τζάκι με τα γλυπτά φυτά να καίει,
Το δερμάτινο καθιστικό με το τεράστιο τραπέζι μπροστά,
Τα πήλινα άδεια βάζα και το μεγάλο γυάλινο μπλε τασάκι
Η μουσική στο στέρεο με τον Jose Feliciano…
Εσύ ακουμπισμένη στον ώμο μου, κλειστά τα μάτια,
Το λευκό σου χέρι να χαϊδεύει απαλά το γόνατο μου,
Η μπαλκονόπορτα στο μπαλκόνι ανοιχτή,
Έξω η βροχή να μουσκεύει τη σκέψη μου,
Η κουζίνα με τον καφέ στο θερμός να τον κρατά ζεστό,
- μην κάνεις όνειρα για μας, σου είπα χαμηλόφωνα
- πως ξέρεις τι σκέφτομαι; απάντησες
- δεν ξέρω, απλά … έτσι ένοιωσα!
Ένοιωθα την αναπνοή σου στον λαιμό, ανατρίχιασα,
Έσκυψα και σε φίλησα απαλά στα χείλια
Παραμέρισα το χέρι σου από πάνω μου,
Το άφησα απαλά στον μηρό σου.
Σηκώθηκα, φόρεσα το παλτό μου. Δεν με κοίταξες.
Ίσως είχες αποκοιμηθεί,
Έκλεισα απαλά την εξώπορτα, κατέβηκα τη σκάλα.
Έφυγα έτσι αθόρυβα όπως είχα έρθει
Στο κανάλι μπρος στο σπίτι σου, πέρασε ένα πλοίο,
Η ομίχλη, η ψιλή βροχή, το τραμ που ερχόταν
Ο μόνος ήχος που συνόδευε την ανυπαρξία σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ελεύθερα το σχόλιο σου,
Θα το αντέξω...