η δική μου μεσόγειος

Ήρθες πριν λίγο, την ώρα που εγώ κοιμόμουν γυμνός. Άκουγα τα βήματα σου να πλησιάζουν στο κρεβάτι. Πάντα σου άρεσε να πετάς τα ρούχα σου στο πάτωμα και να ξαπλώνεις πλάι μου. Ένοιωθα το λεπτό χεράκι σου να με χαϊδεύει στο στήθος και μετά να κατηφορίζει αργά στον πούτσο μου, που τόσο λάτρευες. Σε άφηνα για λίγο να παίξεις μαζί του, να καυλώσεις και μετά δήθεν ξύπναγα, έπεφτα πάνω σου και σε γέμιζα φιλιά…

Θεέ μου, πόσο με ερέθιζες και πόσο μ’ αγαπούσες… Μετά έτρεχες στο μπάνιο. Άκουγα τα βρεγμένα πέλματα στο πάτωμα κι ερχόμουνα κι εγώ... χείλη ενωμένα κάτω απ’ το ζεστό νερό να τρέχει πάνω μας, μαλλιά ανακατεμένα, ανάσα στην ανάσα. σε άγγιξα, με άγγιξες. Σε ερέθιζε να κάνουμε μπάνιο μαζί. Με χάιδευες με τέχνη και παρόλο που είχα μόλις τελειώσει, σε ήθελα ξανά…. μέσα σου, μέσα μου,…

Χαλάρωνα απ’ την ένταση και σ’ έπαιρνα να πάμε μια βόλτα. Μας άρεσε να περπατάμε στο κέντρο της πόλης. Σου άρεσε η θάλασσα, μου άρεσε το βουνό. Τις Κυριακές πηγαίναμε στην παραλία, σ’ έβαζα πάντα να καθίσεις να βλέπεις την θάλασσα, τον ουρανό. Μου μιλούσες ασταμάτητα για τα παιδικά κι εφηβικά σου χρόνια, κι αργότερα για την μαυρίλα που εισέπραξες από κάποιον που σε πλήγωνε επί σειρά ετών. Σ’ άκουγα και φοβόμουνα πως ίσως μια μέρα σε πληγώσω κι εγώ..

Μετά γυρίζαμε στο μικρό μου διαμέρισμα κουρασμένοι απ’ το περπάτημα. Εγώ έπρεπε να φύγω, να σ’ αφήσω μόνη. Σ’ έβαζα στο κρεβάτι, περίμενα μόνο να κοιμηθείς. κάτω από το αχνό φως του φωτιστικού να σου ψιθυρίσω "Σ’ Αγαπώ", κι ας μην το πίστευα. Αυτό ήθελες ν’ ακούσεις πριν φύγω…

Φοβόμουνα μην σε πληγώσω, κι ο φόβος αυτός έγινε πλέον παιχνίδι στα χέρια μου. Η ψυχή σου αθώα, παιδική. Κι όταν γύριζα, ξάπλωνα δίπλα σου και σ’ έκλεινα στην αγκαλιά μου. Ξυπνούσες πάντα τα χαράματα κι έφευγες για την δουλειά. Ήταν όμορφο να ξυπνάς μπροστά σε ένα προσωπάκι στο λευκό μαξιλάρι, με ένα βλέμμα γαλήνιο, δίπλα στο χέρι που σου απλώνεται, κοντά στο στόμα που ξέρει να χαμογελά.

Να δώσεις και να δοθείς, να μοιράσεις και να μοιραστείς. να γίνει αυτή η θάλασσα η δική μας ραψωδία. Γιατί η δική μου Μεσόγειος δεν είναι μπλε. έχει όλα τα χρώματα. Σαν ανθρώπινη φωνή πάνω από τα βότσαλα. σαν παρατεταμένη πνοή..

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Με διαβάζεις και θυμάσαι; Είναι που εκτός από τα σώματα έχουν μοιραστεί και τα μυαλά μας. Κι αν φτάσω μέχρι εκεί, μπορεί να σ’ αγαπήσω… Κι αυτό είναι που φοβάμαι…