5 λεπτά

Ένα γράμμα στο mail μου

5 λεπτά, έχω 5 λεπτά ακόμα πριν τρέξω να προλάβω για το γραφείο. Τελευταία δε μου φτάνει ο χρόνος, δεν είμαι καλά. Έχω φοβερό πονοκέφαλο αλλά ήθελα να γράψω για εσένα στη γνωστή διεύθυνση που μου έδωσες.

Ένα παράπονο σου που δεν σου έγραφα, μαζί με τα άλλα σου παραπόνα. Πολλά παραπόνα επειδή δε μας βγήκε και πέσανε όλα πάνω μου. Και όσο φώναζα ότι δε πάει άλλο, τόσο δε με άκουγες και εξαφανιζόμουν… γιατί πονούσα.

Τι κάνεις; ανησυχώ για εσένα. Εγώ δεν είμαι καλά το ξέρεις ήδη. Θα ήθελα να ήμουν τώρα εκεί στη γνωστή φωλίτσα μας σήμερα μετά το γραφείο, να σου πω ότι είμαι δίπλα σου. Αλλά δε θα έρθω κοντά σου. Γιατί πάλι θα ζητώ τα χάδια και την κάυλα σου σαν τρελή, Κι ύστερα θα τα κάνουμε σκατά και θα με κάνεις να πονέσω.

Πάντα μ’ έλεγες ασχημόπαπο, απρόβλεπτη και ιδιότροπη. Και να ρίχνω ευθύνες στον εαυτό μου. Και θα ξυπνήσω ένα πρωί και θα αναρωτιέμαι αν ότι είχα για εσένα έχει εξαφανιστεί ή υπάρχει ένα μικρό φως…. Εσύ ξέρεις.

Ξέρω τι θα μου έλεγες. ''μωρό μου έχουμε χωρίσει'' αυτό είναι που με σκοτώνει. Δε ξέρω αν το είχες ακούσει όταν στο είπα. Ναι έχουμε χωρίσει. Δε θέλω να αλλάξει αυτό, απλά πρέπει να σου πω πως δεν μπορώ ν’ αφήσω το σπλάχνο μου στην τύχη του, και πολύ συχνά σκέπτομαι κάθε κίνηση μου μέχρι και τώρα, για να μη το πληγώσω.

Έμαθα τόσο καλά να προστατεύω πάντα τους άλλους, που ξέχασα να προστατεύω τον εαυτό μου. Πάντα χρεωνόμουν το οτιδήποτε. και έφευγα μακριά, και όταν γύριζα μου το χρέωνες και αυτό. Πολλά αγαπημένα μου πρόσωπα το κάνετε. ωραίο παιχνίδι μου παίζατε.

Ήθελα να γράψω κάτι για εσένα λοιπόν, και σκέφτηκα ότι δεν έχω να γράψω τίποτα για εσένα. Γιατί τα έγραφα όσο εσύ δε τα καταλάβαινες. Ήσουν παντού, στα σχέδια μου, στη ζωή, στη μουσική μου, - Θυμάσαι τον Αύγουστο του Παπάζογλου; - ακόμα είσαι. δε θα φύγεις ποτέ από μένα. Απλώς γιατί μαζί σου τα έζησα όλα.

Για αυτό δεν έχω να γράψω τίποτα συγκεκριμένο. Γιατί τα ζούσαμε , δεν υπήρχαν κενά, δεν υπήρχε αναμονή, δεν υπήρχε ψευδαίσθηση. Και στο τέλος έγινε αυτό που φοβήθηκα. Χάθηκαν οι ωραίες στιγμές και μας πλάκωσαν. Εσύ κολλημένος με τη δουλειά σου, κι εγώ με το παιδί μου.

Μην πεις πως δε πόνεσες και συ. Πονέσαμε και οι δυο. Και ότι δεν είπες το ξέρω ήδη. Και ότι δεν είπα το ξέρεις και εσύ. Απλώς σηκώθηκα από εκεί που μας έριξε η μοίρα μας. Γιατί εγώ και σε άλλους τομείς έπιασα πάτο... και τώρα έμαθα.

Μην αναρωτηθείς γιατί δε σε έβγαλα από τη σκέψη μου. δεν ηθελες, ίσως ούτε εγώ πια. ‘Ισως απλώς δε μπορούσαμε. Μπορεί να μη με καταλαβαίνεις, ή μπορεί έτσι να είναι στο μυαλό μου.
Μα ξέρω πως ακόμα και αν δε θες, κατανοείς ότι γράφω. ήταν Γενάρης τότε λοιπόν που ξεκίνησε, κι εγώ δε σου έδινα ούτε ένα φιλί. Αλλά στην πορεία με γοητεύσες με όσα πράγματα έκανες για μένα, και σ' αγάπησα πολύ...

Γιατί τα αναφέρω; γιατί θα θέλω να σε θυμάμαι έτσι. σε πολύχρωμες περιόδους. και δε θα χαθούμε. Είναι γιατί σου χάρισα κάτι δικό μου και τώρα σε κουβαλώ πάντα μαζί μου. Θα πλέξω μια ιστορία στο μυαλό μου πιστεύοντας πως θα είμαι ένα κομμάτι σου.

Τέλος χρόνου. πάνω από 5 λεπτά. Ποτέ δεν ήμουν καλή στα αυστηρά, κλειστά όρια του χρόνου. Κι όπως είχες πει ''καλή συνέχεια''.