σκόνη στον άνεμο

Ντύθηκα γρήγορα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να την συναντήσω. Η πιο λάθος στιγμή για να της μιλήσω. Συνεφιά και αέρας παγωμένος. Μαύρα ρούχα και κασκόλ, τα όπλα μου για να μη διακρίνει την απελπισία μου.

Μπήκα στο μετρό και κατευθύνθηκα στο γνωστό cafe που πηγαίναμε συχνά. Την είδα να έρχεται από μακριά. Γλίστρησε ανάμεσα στους περαστικούς, άνοιξε την πόρτα και κάθισε δίπλα μου. Μείναμε για λίγο σιωπηλοί…

- Μωρό μου φεύγω απ’ τη ζωή σου. Μην λυπάσαι. Πες πως έφυγα ένα ταξίδι… χωρίς επιστροφή…
- Δηλαδή, είναι η τελευταία φορά που σε βλέπω; είπε εκείνη προσπαθώντας να κρύψει ένα δάκρυ που κυλούσε απ’ τα ματάκια της.
- …… Άκου, θέλω να μείνουμε δυο καλοί φίλοι… της ψιθύρισα.

Μουσική,… τα φύλλα των δέντρων και το ψιλόβροχο στο πλακόστρωτο δρομάκι.Τυλιγμένη ως τα μάγουλα στο μαύρο μπουφανάκι της και με τα χέρια κρυμμένα στις τσέπες σκέπαζε κάθε φωτεινό σημείο που θα πρόδιδε την ταραχή της κάτω απ’ τον αχνό ουρανό.

Του μίλησε σκληρά με λόγια σαν δηλητήριο. Ένοιωθε λιωμένο κερί που έσταζε καυτό μες στην καρδιά της. Έσυρε το χέρι της στο σημείο που την πονούσε και με τα παγωμένα δάχτυλα αποκοίμισε το πόνο για λίγο. Σηκώθηκε, τον φίλησε στοργικά στο μάγουλο και ξεκίνησε. περίμενε πως θα γύριζε να τον κοιτάξει, έστω για τελευταία φορά, αλλά δεν το 'κανε...

Στο αμήχανο πρώτο βήμα για την επιστροφή, στο τελευταίο ξέπνοο βήμα του χωρισμού. Περπάτησε αργά σαν σκιά με μόνο σύμμαχο το σκοτάδι. Μια πληγή με μόνο εχθρό τα παγωμένα της δάχτυλα. Όλα είχαν χαθεί μες στην απόγνωση και την απελπισία της…. Απόψε η ζωή της είχε με μιας αλλάξει!

Ο καφές της ακόμα άχνιζε όταν ξεκίνησα να φύγω. Το στέρεο του cafe έπαιζε το "Dust in the wind". Δεν είχα τύψεις για όσα είχαν συμβεί. Την μισούσα και ένοιωσα για πρώτη μου φορά καλά με μένα! Ναι για μένα...