πρελούδιο ξυνίλας

Η ζωή σου κρεμασμένη επάνω μου. Σου μιλάω τρυφερά, χαμηλόφωνα, όπως σ’ αρέσει. Η φωνή μου μεστή σε παραπλανεί σε έωλους δρόμους. Δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη φορά που σε βρήκα κοινότυπη, που ένιωσα το κορμί σου αδιάφορο, την παρουσία σου ενοχλητική...

Το άγγιγμα της ρόγας στο μπράτσο μου, καθώς έσκυβες να με σερβίρεις, με έκανε να μαζευτώ... Τα εσώρουχά σου που στέγνωναν στο μπάνιο, που άλλοτε μου μύριζαν απίθανα γλυκά, τώρα μου φαίνονται αντιαισθητικά και βρόμικα...

Κεράκια στο τραπέζι της σιωπής και σπίθες στην αχλή των οριζόντων τα σκοτεινά ματάκια σου... Έρχεσαι πάντα να με βρεις όπως παλιά. Αναζητάς ερωτικές ψευδαισθήσεις, χωρίς να νιώθεις πως για μένα είναι απλά ξεκάυλωμα. Χάθηκε η μαγεία σου… χάθηκε ανεπιστρεπτί.

Όλα όσα κάποτε με γέμιζαν χαρά, τώρα έχουν γίνει ξινίλα στο στομάχι μου! Μπορούσα ακόμη, για κάποιον άγνωστο λόγο, να σου κάνω έρωτα τα πρωινά. Αλλά δεν είναι πια το ίδιο. Κάτι είχε χαθεί... η έκπληξη, η δύναμη. Και τελευταία ούτε σε σένα αρέσει το πρωινό μας παιχνίδι.

Χθες ένιωσες να με χάνεις. Όταν άρχισες να κλαίς, σε πήρα στην αγκαλιά μου. Δεν ένιωσα απολύτως τίποτα. Με φίλησες, αλλά τα χείλη σου ήταν κρύα. Μου ψιθύρισες κάτι, ούτε που κατάλαβα τι είπες... Όταν προσπάθησες να με ξαναφιλήσεις, ένιωσα κάτι σαν δυνατές αλυσίδες που με έσερναν στη φυλακή!

Ήταν ολοφάνερο... το κορμί μου δίπλα σου, δεν θα ξυπνούσε ποτέ ξανά.Το επόμενο βράδυ, αγριεμένος απ' τη καύλα, ανέβαινα τα σκαλιά ενός σκοτεινού ξενοδοχείου με κάποια άλλη...

Σήμερα Σάββατο, πέρασες το πρωινό στο μπαλκόνι σου με τις τριανταφυλλιές. Μάζευες τα χαμόγελα των λουλουδιών να μου τα φέρεις το απόγευμα. Και ήταν πολλά... Θα μου μιλήσεις ξανά για τα όνειρά σου, για κείνο το ταξίδι που σχεδιάζεις να πάμε μαζί.

Σε λυπάμαι αλλά θα σε κάνω να νιώσεις καλά απόψε στον ύπνο σου...