τα σχοινιά της κούνιας μου κρέμονται απ' τα χέρια σου κι αναπνέω αέρα που από μέσα σου βγαίνει ... μαριονέτα ή πριγκίπισσα ; μάλλον και τα δύο...
σ' αφήνω να με οδηγείς... να με διδάσκεις... γιατί ξέρω πως όταν χρειαστεί δε θα μου πεις "ακολούθησέ με", αλλά θα μ' αφήσεις να περπατήσω δίπλα σου...
κοίτα με, στέκομαι γυμνή μπροστά σου...ανίκανη να σου κρύψω το παραμικρό... γιατί εσύ βλέπεις μέσα μου...εσύ διαβάζεις τη σιωπή μου...
έχω φύγει πολλές φορές... και στο λέω, ίσως ξαναφύγω... τι σόι ταξιδιάρα είμαι άλλωστε ;
μα πάντα θα γυρίζω και θα κοιμάμαι στην αγκαλιά σου... γιατί εκεί είναι περισσότερο σπίτι μου από οπουδήποτε αλλού... αν σε κούρασα πάλι, συγγνώμη...
κάποτε είχα ένα όνειρο και στο είπα… θέλω να πάμε μαζί ένα ταξίδι... κάπου μακριά...κάπου όμορφα... για να 'χουμε για πάντα ένα τόπο κοινό, με μυστικά και αρώματα και των δυο μας... θάρθεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ελεύθερα το σχόλιο σου,
Θα το αντέξω...