με δυο κουταλιές ζάχαρη

Λαχάνιασμα, χύσιμο, χαλάρωση. Δεν ξέρω πόσες ώρες έμεινε στην αγκαλιά μου… Ο χρόνος είχε σταματήσει από τη στιγμή που ξαπλώσαμε… είχε σταματήσει από τη στιγμή που με φίλησε στο στόμα…

- Μωρό μου… είπε και χάιδεψε τα χείλια της γλιστρώντας απαλά ανάμεσά τους την γλώσσα της… Πες μου την αλήθεια

Έστριψα το κεφάλι μου και την κοίταξα επίμονα στα μάτια…

- Είσαι παντρεμένος και έχεις δυο κόρες… έτσι;
- Είδες τη φωτογραφία πάνω στο τραπεζάκι στο σαλόνι; Απάντησα.

Δεν ήθελα τέτοια συζήτηση. Έστριψα ένα τσιγάρο κι ανασήκωσα το κεφάλι απ’ το μαξιλάρι να βλέπω τα μάτια της. Ήξερα πως μόνο έτσι θα μπορούσα να της επιβληθώ με απόλυτο τρόπο. Ήξερα πως ήταν έτοιμη να κάνει τα πάντα για μένα, να είναι δοτική σε κάθε μου επιθυμία. Με λάτρευε και δεν το έκρυβε.

- Είμαι σε διάσταση, αυτή είναι η αλήθεια. Σε ένα χρόνο από τώρα θα βγει το διαζύγιο μου…

Δεν με ρώτησε τίποτα άλλο, αλλά ήξερα πως το δούλευε στο μυαλουδάκι της. Στ’ αρχίδια μου, σκέφτηκα.

Ανασήκωσε το κορμί της… Στήριξε το κεφάλι της στον αγκώνα μου και με κοίταξε στα μάτια… με κοίταξε σαν να έψαχνε κάτι… σαν να ήθελε να βρει κάτι που να της το είχα κρύψει…

- Εμένα μ’ αγαπάς λιγάκι; με ρώτησε…
- Κοίτα, απάντησα, αυτό που θέλω είναι να περνάμε καλά. Δεν είμαι έτοιμος για συναισθήματα σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου.

Έψαξε ξανά μέσα στα μάτια μου, κοιτάζοντας να βρει την απάντηση μέσα μου και όχι στα λόγια που της έλεγα… στις λέξεις μου…

Έριξα το βλέμμα μου κάπου αλλού… ξανά στο ταβάνι, στο απέναντι τοίχο μην αντέχοντας τη διερεύνηση των ματιών της… Ήξερα ότι δεν θα έμενε ικανοποιημένη από την απάντηση που θα έδινα, αλλά δεν μπορούσα να βρω μια άλλη απάντηση καλή…

Έκλεισα τα μάτια μου. Της είπα την αλήθεια. Την αλήθεια που ήθελε να ακούσει, αν και δεν πιστεύω ότι αν άκουγε μια άλλη απάντηση θα την πείραζε, όπως δεν θα πείραζε κι εμένα, αφού ό, τι κι αν είχε συμβεί αυτή είναι η γυναίκα που γαμιέται μαζί μου καθημερινά… αυτός είμαι ο άντρας που θα περάσω μαζί της, όσο κρατήσει η σχέση μας αυτή.

Μου χαμογέλασε και ήταν αυτό το χαρακτηριστικό, γοητευτικό της χαμόγελο… το χαμόγελο της κατανόησης… Έτρεξα ένα μου δάχτυλο πάνω στο μάγουλό της…

- Μωρό μου, συνέχισα, θα είμαστε πάντα ο ένας για τον άλλο. Είμαστε δυο μισά ενός συνόλου, γεννημένοι, προορισμένοι να είμαστε μαζί όχι μόνο σ’ αυτή τη ζωή, αλλά και στην επόμενη… στην επόμενη… στην επόμενη… Θα είμαστε μαζί…

Χαμογέλασε σαν ασχημόπαπο που του ρίχνουν λίγα φλούδια να τσιμπήσει. Έσκυψε προς το μέρος μου και είδα την αντανάκλασή μου στα μάτια της… Την άφησα να δει μέσα στα μάτια μου την αλήθεια και τα συναισθήματά μου. Και είμαι σίγουρος πως συνέλαβε όλα όσα αισθάνομαι γι’ αυτό στη συνέχεια ορκίστηκε κρατώντας με στην αγκαλιά του ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.

Ήταν μια 40χρονη γυναίκα ερωτευμένη απ’ την πρώτη στιγμή που την συνάντησα στο γραφείο της. Μικροκαμωμένη, κοντούλα, άκολη. Με παίδεψε λίγο στα πρώτα μας ραντεβού. Μιλούσε ασταμάτητα για τον πρώην, για το παιδί της, για όσα προβλήματα αντιμετώπιζε στην καθημερινότητα της.

Ήξερα πώς να την χειριστώ. Όπως και τόσες άλλες που πέρασαν από κάτω μου… και με προσκύνησαν. Ήξερα πώς να μου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη. Πως δεν έπρεπε να την πιέζω, να την ζηλεύω, να την ταλαιπωρώ.

Παράλληλα σκέφτηκα, έπρεπε να μην την αφήνω να κάνει όνειρα για μας. Δεν ήταν όμως ο κατάλληλος χρόνος γι αυτή τη στιγμή. Την είδα που σηκώθηκε βάζοντας τα ποδαράκια της κάτω απ’ το κρεβάτι. Χωρίς να με κοιτάξει, ρώτησε:

- Μωρό μου θες να σου φτιάξω καφέ;
- Ναι, με δυο κουταλιές ζάχαρη.