Στους παλμούς της καύλας της ηχούν βογκητά!
Η καρδιά της βουλιάζει στο σκοτάδι ανασφάλειας
Τα χέρια ικετεύουν για το χάδι μου…
Το πρόσωπό της βρεγμένο
μ' αλμύρα δακρύων ηττοπάθειας !!!
Τα χείλη της μικρά και δαγκωμένα
απ' τον πόνο σε στάμπες απ’ τα δόντια μου
Τα μάτια της δύο άβυσσοι εκλιπαρούν τρυφερότητα,
Το στήθος της άδειο, πεσμένο, στεγνό,
μαραμένο απ' την πείνα σχέσεων της μιας βραδιάς!
Η σκέψη της οργωμένη με σημάδια
απ' τα μαστίγια περιστασιακών εραστών
Οι φωτιές, της έλιωσαν τις σάρκες
η απληστία των υλικών, η εξουσία
Ναι, η εξουσία της παράνομης ηδονής!
Οι κάστες εγωισμού, οι ελίτ κι η πείνα,
μια ατέλειωτη πείνα για ν’ αποκτήσει
σοβαντισμένα όνειρα…
Ξεχνάει κι ασύστολα ανακυκλώνεται,
Τα κεριά ανάβουν… έρχεται και ξαπλώνει ανάσκελα!
Γίνομαι χωρίς να θέλω το απόλυτο έλεος της,
πληρώνοντας την με το όνειρο του άντρα
που πάντα αναζητούσε να εξουσιάζει…
Σε διαβαζω καμποσο καιρο τωρα και βρισκω να εισαι πολυ προχωρημενος...Μου αρεσει τουτο το ανοικτο μυαλο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεχισε ......
θα συνεχίσω, δεν ξέρω όμως για πόσο ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήγράφω αληθινά τι συμβαίνει μέσα μου...
δεν με νοιάζει αν με διαβάζουν, ή όχι.
είμαι το κακό παιδί της παρέας,
και μ' αρέσει έτσι...